Zeker tijdens de langere avonden in het voorjaar en de zomer, houd ik onwillekeurig de zon en de bewolking in de gaten.
Al woon ik in een rustig dorpje, soms is het heerlijk even en wandelingetje te maken naar het bescheiden natuurgebied het Zuid-Beijerlandsebos met de kreek de Borrekeen.
Tien minuten à een kwartiertje lopen en ik zit er middenin. Met alle kans tegen zonsondergang daar niemand of hooguit een enkeling tegen te komen.
Iemand die zijn hond uitlaat bijvoorbeeld.
Of een fietser als je het fietspad gevolgd hebt.
Er heerst een heel aparte sfeer als langzaam het daglicht plaats maakt voor de schemer.
Als je geluk hebt laat de zon zich zien. Bij avond krijg je de mooiste luchten als de wolken het spelletje meespelen.
Soms kan het de hele dag bewolkt geweest zijn en tegen de avond breekt plotseling de zon door de wolken.
Dan controleer ik de accu van mijn camera, want zo'n avond zou ik kunnen kiezen om na het eten tegen mijn vrouw te zeggen eventjes een wandelingetje te gaan maken.
Zij weet, dat dat eventjes wel enkele uren kan duren.
Zelfs als de zonsondergang toch tegenviel, want dat heb je nooit in de hand.
Dan kan de maan de reddende engel zijn.
Altijd weer geniet ik van die rust, die stilte, ook al heb ik voor mijn gevoel daar elk grassprietje al gefotografeerd.
De Borrekeen vanaf elk plekje.
En zo ook de drie bruggetjes.
Een aanzienlijk grotere brug vormt een ander geliefd plekje waar ik graag 's avonds heen ga.
Hoewel op fietsafstand, pak ik dan toch graag de auto, want daarheen ga ik toch voornamelijk voor de zonsondergang. Die is toch al moeilijk in te schatten, dus als ik denk, dat het wat wordt, wil ik daar binnen het kwartier zijn.
Maar daarover binnenkort.
