De afgelopen 3 jaar ben ik in een diep dal gedonderd waar ik beetje bij beetje weer uit moet zien te komen, daardoor verloor ik o.a mijn baan.
Sinds vorig jaar ben ik dan ook vaste klant bij het riagg en slik medicijnen die nu en dan zorgen voor flinke hoofdpijnen
Maar als ik kijk naar mijn vader dan moet ik toch eens nadenken waarom ik af en toe zo diep zit en het leven niet tegemoet lach..
De beste man heeft in de afgelopen 7 jaar meerdere beroerte's gehad, zijn vrouw verloren, af en aan naar het ziekenhuis omdat zijn HBwaarde enorm te laag was, hij vaak moest overgeven en pijn in zijn maagstreek had.
Men ondekte dat hij een aneurisma had waaraan hij dan ook geopereerd is, ik presteerde het om tijdens bezoek op highcare blackout te gaan.
Daar ben ik behoorlijk van geschrokken toen want ik voelde me idd niet goed en hield het bed vast, toen ik bijkwam had ik de schrik ook goed te pakken want als ik ergens geen veroorzaker van ellende wil zijn dan is dat wel op een IC of HC afdeling in een ziekenhuis.
Dat was 2010, wellicht weten jullie nog wat een ijspaleis het was in de straten en het lopen ging na die val de eerste drie maanden niet fijn, zeker niet als ik bijna een glijer maakte en me staande moest zien te houden, maar het weerhield me niet om mijn vader te bezoeken die herstelde van de operatie in Vaartland.
Daarna werd door diverse onderzoeken duidelijk dat hij darmkanker had en dat was evens de rede waarom zijn HBwaarde iedere keer zo laag was.
Dus weerom een operatie en een herstelperiode maar ditmaal in het zonnehuis en van daaruit is hij naar de Meerpaal verhuist waar ik samen met mijn zus de woning opgeknapt en ingericht heb.
De blik van mijn vader en zijn woorden "ik ben echt tevreden" toen hij naar het resultaat kwam kijken gaven me enorme voldoening
Maar zeker het laatste jaar ben ik niet de goede zoon geweest, December 2011 heb ik voor hem een prachtig kado gekocht voor kerst (een grote box met vier lade's pastelkleurpotloden en grijze tekenvellen.
Wat een genot is het om de vonkeling in zijn ogen te zien wanneer ik toevallig binnenkom terwijl hij een lijn zet op het papier.. prachtig.
Maar het afgelopen jaar ben ik niet veel geweest omdat ik teveel met mezelf bezig ben en vluchtneigingen heb.
Te druk dan gaat het fout, dan ben ik niet meer op mijn gemak en moet ik weg.
Ook is het vooruitzicht nou niet erg vrolijkstemmend, na honderden sollicitaties sinds juni 2011 is het me niet gelukt weer een baan te vinden en evens is mijn fisieke gesteldheid behoorlijk achteruit gegaan het laatste jaar omdat ik mezelf in diepe momenten totaal verslons.
Maar genoeg over mij, in Januarie werd het mijn vader allemaal teveel en wilde hij niet meer, zijn besluit was om met alles te stoppen.
Gezien zijn toestand is het belangrijk om op tijd de medicijnen in te nemen en te eten, daarom heb ik hem gevraagd om nog enkele dagen de medicijnen gewoon te nemen en mocht hij er dan nog zo over denken dan zouden we volledig achter hem staan.
Maar dat weigerde hij, toch enkele dagen later ging het veel beter en nam hij ook zijn medicijnen weer in.
Maar 5 weken geleden klaagde hij over zijn buik en liet me voelen, daar schok ik behoorlijk van want dat was niet goed.
Na onderzoeken is nu duidelijk dat de kanker terug is en er uitzaaing is naar zijn rechterlong.
Morgen hoor ik meer hierover maar ik zit het nu even van me af te schrijven omdat het me behoorlijk hoog zit..
Wat hij te verduren heeft gehad in de afgelopen zeven jaar dat is gewoon absurd, daar zijn gewoon geen woorden voor te vinden.
ik hou van je ...xxx...