John schreef:Overpeinzingen van een middelbare heer.
Sinds niet al te lange tijd ben ik in het min of meer gelukkige bezit van een zogenaamde smartphone.
24 uur per dag bereikbaarheid, e-mail, surfen op het World Wide Web, spelletjes doen, muziek luisteren, filmpjes kijken, boeken lezen, en ja, je kunt er zelfs mee telefoneren.
Een paar weken geleden was ik bezig aan een rit in de taxibus toen ik een melding kreeg op mijn mobiel, een melding dat er een bericht was op Facebook. Mijn achterneefje van bijna 3 jaar was aan het logeren bij tante Samantha, en Samantha had van de slapende Damien een foto geupload.
Tijdens het ritje met de taxi dacht ik daar eens over na, en ik bedacht me dat er toch heel veel veranderd is sinds de tijd dat ik de zo'n beetje de leeftijd van achterneefje Damien had.
Ik bedoel, toen ik 8 jaar was, hadden onze vader en moeder geeneens een "vaste" telefoonaansluiting, dat hadden "gewone" mensen niet. Vader ging op de bromfiets naar zijn werk in Maassluis door weer en wind.
Moeder had, omdat opa het niet kon aanzien dat ze zo moest sjouwen met het wasgoed, een zogenaamde snelwasmachine van opa gekregen. Onder in die machine, wat eigenlijk gewoon een grote emmer was, zat een schoep die heen en weer draaide. Kokend water moest er met emmers ingegooid worden, eerst water koken op het gasstel, want er was in de Piet Heinstraat nog geen warm water uit de kraan. De wringer zat gemonteerd boven op de machine, als de was schoon was moest het worden uitgewrongen, en uitgespoeld met schoon water. Dit alles met de hand.
Drogen bij mooi weer buiten, bij slecht weer op droogrekken voor de kachel, of op de overloop.
Ook hadden we in dat huis nog geen douche. Twee keer in de week op dinsdag en vrijdag jezelf wassen in de teil. De oudste zus mocht apart, de rest moest om beurten, waarbij het water per twee kinderen "ververst" werd. Verwarming was er in de woonkamer door middel van een kolenkachel.
Het kolenhok stond op het plaatsje achter het huis. Als de kolen op waren in april ging de kachel uit, en deed Ma de "grote schoonmaak". Nooit vergeet ik die ammoniaklucht......
Stofzuigers waren er ook nog niet.
Ik zie mijn "grote" zus nog de kamer doen met stoffer en blik. (Varken en Vuilblik).
Toen was geluk nog heel gewoon.
De melkboer kwam aan de deur met paard en wagen. Melkboer de Vette, die had zijn zaak op de hoek van de
2e Maasbosstraat en de Ruijterstraat. Woensdag voor een stuiver, zaterdags voor een duppie snoepjes kopen bij Kuil in de Trompstraat. Dat was altijd moeilijk kiezen als je voor zo'n vitrine stond met het heerlijkste snoepgoed. In maart 1962 behaalde vader zijn rijbewijs, rijlessen kreeg hij van rijschool Snoek, die was gevestigd aan de Rotterdamseweg. Er zit nu nog een rijschool.
Al snel kwam er een auto, een zoveelstehandse Volkswagenbus, een oranje exemplaar, met een gescheiden voorruit, waar nu kapitalen voor geboden wordt. Kenteken: SJ-02-04. Met behulp van een kennis werd de bus groen-wit gespoten. Helaas heeft hij er niet veel plezier van gehad, de korfbalclub leende op een zaterdag het busje, en die kwam na een aanrijding total-loss terug.
Intussen had ook de televisie zijn intrede gedaan in de wereld van de gewone mensen, eerst mochten de buurtkinderen om 5 uur kinderuurtje kijken bij de buurvrouw, daarna kocht vader ook een toestel, en kwamen de buurkindertjes bij ons kijken. We keken naar Swiebertje (lekker kopjen koffjen, juffrouw Saartje!), Pipo de Clown en de waterlanders (Mmmmooie parels, fijne parels) en Paulus de Boskabouter.
Spelen kon gewoon nog op straat, voetballen, bordje bal, stoepranden, lessie tik of lessie buut.
In 1965 verhuisde het gezin naar de Westwijk, naar een flat in de van Wesembekestraat.